بخیه هزاران سال است که برای نگه داشتن زخم ها تا زمانی که روند بهبود کامل شود استفاده می شود و از این رو داشتن ست بخیه جهت انجام بخیه لازم و ضروری است.

بخیه زدن برای اولین بار در 3000 سال قبل از میلاد در ادبیات مصر باستان توصیف شدند. برای قرن ها آنها از مواد گیاهی مانند کنف یا پنبه یا مواد حیوانی مانند تاندون ها، ابریشم و شریان ها ساخته می شدند. ماده منتخب برای قرن ها کتگوت بود، نخ ظریفی که از روده گوسفند بافته می شد.
در دهه 1800 مشخص شد که عقیم کردن کتگوت قبل از استفاده از آن برای بخیه زدن زخم ایده خوبی است. در دهه 1860، پزشک جوزف لیستر تکنیکی را برای عقیم کردن کتگوت ابداع کرد و سرانجام در سال 1906 کامل شد. در نهایت، عقیم سازی توسط قرار دادن مواد بخیه در معرض تابش که موثرتر از تکنیک های قبلی بود. هر توسعه به کاهش خطر عفونت کمک کرد.
در اوایل قرن بیستم مواد مصنوعی ساخته شد که می توانست برای بخیه زدن استفاده شود. این مواد مصنوعی، که هنوز هم امروزه مورد استفاده قرار می گیرند، بسته به توانایی آنها برای جذب در طول فرآیند بهبود زخم، به عنوان “جذب” یا “غیر قابل جذب” طبقه بندی می شوند.
بخیه های قابل جذب معمولا بین 10 روز تا هشت هفته حل می شوند و از موارد زیر ساخته می شوند:
• ابریشم
• کتگوت
• پلی گلیکولیک اسید
• پلی لاکتیک اسید
• مونوکریل
بخیه های غیر قابل جذب به طور طبیعی حل نمی شوند و معمولاً پس از بسته شدن زخم برداشته می شوند. آنها از:
• نایلون
• پلی استر
• فولاد ضد زنگ
• PVDF
• پلی پروپلین

فناوری جدید اضافی، فناوری لیزر و چسب جراحی را به ابزارهای در دسترس پزشکان برای بهبود زخم اضافه کرده است. این مواد جدید به روند سریعتر کمک می کنند و همچنین باعث می شوند که جای زخم کمتر دیده شود. با این حال، حتی با وجود تمام تکنیک های مدرن جدید برای بخیه زدن زخم، بسیاری از مفاهیم اساسی که امروزه مورد استفاده قرار می گیرند، برای اولین بار هزاران سال پیش توسعه یافتند.

امروزه برای بخیه زدن از ابزار جراحی خاصی مانند:

• سوزنگیر
• پنست
• شانگیر
• گالیپات
• رسیور
• سینی
• هموستات
• آدسون
• دسته بیستوری
• قیچی نخ

استفاده می شود ولی البته بسته به سلیقه پزشک و متخصص می توان بعضی از آنها را از ست بخیه حذف نمود.