اختلال طیف اوتیسم
۱-بررسی اجمالی
اختلال طیف اوتیسم نوعی بیماری مرتبط با رشد مغز است که بر نحوه درک و معاشرت فرد با دیگران تأثیر می گذارد و باعث ایجاد مشکلی در تعامل اجتماعی و ارتباطات می شود. این اختلال همچنین شامل الگوهای رفتاری محدود و تکراری است. اصطلاح “طیف” در اختلال طیف اوتیسم به طیف گسترده ای از علائم و شدت اشاره دارد.
اختلال طیف اوتیسم شامل شرایطی است که قبلاً جداگانه در نظر گرفته شده بودند – اوتیسم ، سندرم آسپرگر ، اختلال تجزیه در دوران کودکی و یک شکل مشخص از اختلال رشد فراگیر. برخی از افراد هنوز از اصطلاح “سندرم آسپرگر” استفاده می کنند ، که به طور کلی تصور می شود در پایان خفیف اختلال طیف اوتیسم باشد.
اختلال طیف اوتیسم از اوایل کودکی آغاز می شود و در نهایت باعث مشکلاتی در عملکرد جامعه می شود – به عنوان مثال از نظر اجتماعی ، در مدرسه و محل کار.
اغلب اوقات کودکان در طی سال اول علائم اوتیسم را نشان می دهند.
به نظر می رسد تعداد کمی از کودکان در سال اول به طور طبیعی رشد می کنند و پس از بروز علائم اوتیسم بین ۱۸ تا ۲۴ ماهگی دوره رگرسیون را طی می کنند.
در حالی که هیچ درمانی برای اختلال طیف اوتیسم وجود ندارد ، اما درمان فشرده و زود هنگام می تواند تفاوت زیادی در زندگی بسیاری از کودکان ایجاد کند.
۲-علائم
برخی از کودکان در اوایل نوزادی نشانه هایی از اختلال طیف اوتیسم مانند کاهش تماس چشمی ، عدم پاسخ به نام آنها یا بی تفاوتی نسبت به مراقبان را نشان می دهند. کودکان دیگر ممکن است طی چند ماه یا سال های اول زندگی به طور طبیعی رشد کنند ، اما پس از آن ناگهان گوشه گیر یا پرخاشگر می شوند یا مهارت های زبانی که قبلاً کسب کرده اند را از دست می دهند. علائم معمولاً در سن ۲ سالگی مشاهده می شوند.
هر کودک مبتلا به اختلال طیف اوتیسم به احتمال زیاد الگوی رفتاری و سطح شدت منحصر به فردی دارد – از عملکرد پایین تا عملکرد بالا.
برخی از کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم در یادگیری مشکل دارند و در برخی علائم هوش پایین تر از حد طبیعی است. سایر کودکان مبتلا به این اختلال از هوش طبیعی بالایی برخوردارند – آنها به سرعت یاد می گیرند ، اما در برقراری ارتباط و استفاده از آنچه در زندگی روزمره می دانند و سازگاری با شرایط اجتماعی مشکل دارند.
به دلیل مخلوط بی نظیر علائم در هر کودک ، تعیین شدت آن گاهی اوقات دشوار است. به طور کلی بر اساس سطح اختلالات و چگونگی تأثیر آنها بر توانایی عملکرد است.
در زیر برخی از علائم رایج نشان داده شده توسط افرادی که دارای اختلال طیف اوتیسم هستند.
ارتباطات اجتماعی و تعامل
کودک یا بزرگسال مبتلا به اختلال طیف اوتیسم ممکن است در تعامل اجتماعی و مهارت های ارتباطی از جمله هر یک از این علائم مشکل داشته باشد:
- به نام خود پاسخ نمی دهد یا به نظر می رسد که گاهی اوقات شما را نمی شنود
- در برابر نوازش و گرفتن مقاومت می کند و به نظر می رسد که بازی در تنهایی و عقب نشینی در دنیای خودش را ترجیح می دهد
- تماس چشمی ضعیفی دارد و حالت چهره ندارد
- صحبت نمی کند یا تاخیر دارد ، یا توانایی قبلی برای گفتن کلمات یا جملات را از دست می دهد
- با لحن یا ریتم غیرطبیعی صحبت می کند و ممکن است از صدای آواز یا سخنرانی ربات مانند استفاده کنید
- کلمات یا عبارات را به صورت کلمه به کلمه تکرار می کند ، اما نحوه استفاده از آنها را نمی فهمد
- به نظر نمی رسد سوالات یا دستورالعمل های ساده را درک کند
- احساسات را بیان نمی کند و از احساسات دیگران بی خبر به نظر می رسد
- اشیا را برای اشتراک علاقه نشان نمی دهد
- به طور نامناسب با منفعل ، پرخاشگر یا برهم زننده به تعامل اجتماعی نزدیک می شود
- در تشخیص نشانه های غیرکلامی مانند تفسیر حالات چهره دیگران ، حالت های بدن یا تن صدا مشکل دارد
الگوهای رفتاری
یک کودک یا بزرگسال مبتلا به اختلال طیف اوتیسم ممکن است دارای الگوهای محدود ، تکراری از رفتار ، علایق یا فعالیت ها باشد ، از جمله هر یک از این علائم:
- حرکات تکراری مانند تکان دادن ، چرخاندن یا ضربه زدن به دست را انجام می دهد.
- فعالیت هایی را انجام می دهد که می تواند باعث آسیب به خود شود ، مانند گاز گرفتن یا ضربات سر
- روال خاص یا تشریفات خاص را توسعه می دهد و در کوچکترین تغییر آشفته می شود
- در هماهنگی مشکل دارد یا الگوهای حرکتی عجیب و غریب مانند دست و پا زدن یا راه رفتن روی انگشتان پا دارد و دارای زبان بدن عجیب ، سفت یا اغراق آمیز است
- مجذوب جزئیات یک شی، مانند چرخ های چرخان ماشین اسباب بازی است ، اما هدف یا عملکرد کلی آن را نمی فهمد
- به نور ، صدا یا لمس حساسیت غیرمعمولی دارد ، اما ممکن است نسبت به درد یا دما بی تفاوت باشد
- درگیر بازی تقلیدی یا عقیده نیست
- با شدت یا تمرکز غیر طبیعی بر روی یک شی یا فعالیت ثابت می شود
- ترجیحات غذایی خاصی دارد ، مانند خوردن فقط چند غذا یا امتناع از غذاهایی با بافت خاص
با بلوغ ، برخی از کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم با دیگران بیشتر درگیر می شوند و اختلالات رفتاری کمتری از خود نشان می دهند. برخی ، معمولاً کسانی که کمترین مشکلات را دارند ، در نهایت ممکن است زندگی عادی یا تقریباً عادی داشته باشند. با این حال ، دیگران همچنان در مهارتهای زبانی یا اجتماعی مشکل دارند و سالهای نوجوانی می تواند مشکلات رفتاری و عاطفی بدتری به همراه داشته باشد.
چه موقع به پزشک مراجعه کنیم؟
نوزادان با سرعت خود رشد می کنند و بسیاری از آنها از جدول زمانی دقیق موجود در برخی از کتاب های والدین پیروی نمی کنند. اما کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم معمولاً برخی علائم تاخیر در رشد را قبل از ۲ سالگی نشان می دهند.
اگر نگران رشد فرزند خود هستید یا مشکوک هستید که کودک شما ممکن است به اختلال طیف اوتیسم مبتلا باشد ، نگرانی های خود را با پزشک خود در میان بگذارید. علائم مرتبط با این اختلال همچنین می تواند با سایر اختلالات رشد مرتبط باشد.
علائم اختلال طیف اوتیسم اغلب در اوایل رشد زمانی بروز می کند که تاخیر واضحی در مهارت های زبانی و تعاملات اجتماعی وجود داشته باشد. پزشک شما ممکن است آزمایش های رشد را برای تشخیص اینکه آیا کودک شما در مهارت های شناختی ، زبانی و اجتماعی به تعویق می اندازد یا نه ، توصیه کند:
- تا ۶ ماه با لبخند یا ابراز خوشحالی پاسخ نمی دهد
- تا ۹ ماه از اصوات یا حالات صورت تقلید نمی کند
- تا ۱۲ ماه زمزمه نمی کند
- تا ۱۴ ماه ژست نمی گیرد
- تا ۱۶ ماه تک کلمات را نمی گوید
- عبارات دو کلمه ای را تا ۲۴ ماه نمی گوید
- مهارت های زبانی یا اجتماعی را در هر سنی از دست می دهد
۳-علل ابتلا به اوتیسم
اختلال طیف اوتیسم علت مشخصی ندارد. با توجه به پیچیدگی این اختلال ، و این واقعیت که علائم و شدت آن متفاوت است ، احتمالاً دلایل زیادی دارد. ژنتیک و محیط می توانند در این امر نقش داشته باشند.
ژنتیک: به نظر می رسد چندین ژن مختلف در اختلال طیف اوتیسم نقش دارند. برای برخی از کودکان ، اختلال طیف اوتیسم می تواند با یک اختلال ژنتیکی مانند سندرم Rett یا سندرم X شکننده همراه باشد. برای سایر کودکان ، تغییرات ژنتیکی (جهش ها) ممکن است خطر ابتلا به اختلال طیف اوتیسم را افزایش دهد. ژن های دیگر ممکن است بر رشد مغز یا نحوه ارتباط سلول های مغزی تأثیر بگذارند ، یا شدت علائم را تعیین می کنند. به نظر می رسد برخی جهش های ژنتیکی ارثی است ، در حالی که برخی دیگر به صورت خود به خودی رخ می دهند.
فاکتورهای محیطی: محققان در حال بررسی این موضوع هستند که آیا عواملی مانند عفونت های ویروسی ، داروها یا عوارض دوران بارداری یا آلاینده های هوا در ایجاد اختلال طیف اوتیسم نقش دارند.
هیچ ارتباطی بین واکسن ها و اختلال طیف اوتیسم وجود ندارد
یکی از بزرگترین بحث و جدال ها در مورد اختلال طیف اوتیسم در مورد وجود ارتباط بین این اختلال و واکسن های کودکان است.
علیرغم تحقیقات گسترده ، هیچ مطالعه معتبری ارتباط بین اختلال طیف اوتیسم و هر واکسنی را نشان نداده است. در حقیقت ، مطالعه اصلی که سالها پیش بحث را برانگیخت ، به دلیل طراحی ضعیف و روشهای تحقیق مشکوک پس گرفته شده است.
اجتناب از واکسیناسیون در دوران کودکی می تواند کودک و دیگران را در معرض خطر ابتلا و شیوع بیماری های جدی از جمله سرفه سیاه (سیاه سرفه) ، سرخک یا اوریون قرار دهد.
۴-عوامل خطرناک
تعداد کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم در حال افزایش است. مشخص نیست که آیا این به دلیل کشف و گزارش بهتر یا افزایش واقعی تعداد موارد یا هر دو است.
اختلال طیف اوتیسم کودکان از هر نژاد و ملیت را تحت تأثیر قرار می دهد ، اما عوامل خاصی خطر کودک را افزایش می دهد. اینها ممکن است شامل موارد زیر باشد:
جنسیت فرزند شما:پسران حدود چهار برابر بیشتر از دختران در معرض ابتلا به اختلال طیف اوتیسم هستند.
سابقه خانوادگی: در خانواده هایی که یک فرزند مبتلا به اختلال طیف اوتیسم دارند ، خطر داشتن فرزند دیگری به این اختلال افزایش می یابد. همچنین غیر معمول نیست که والدین یا بستگان کودک مبتلا به اختلال طیف اوتیسم دارای مشکلات جزئی در مهارت های اجتماعی یا ارتباطی خود باشند یا رفتارهای خاصی از این اختلال را انجام دهند.
سایر اختلالات کودکانی: که دارای شرایط پزشکی خاصی هستند بیشتر از حد طبیعی در معرض ابتلا به اختلال طیف اوتیسم یا علائم مشابه اوتیسم هستند. به عنوان مثال می توان به سندرم X شکننده ، یک اختلال ارثی که باعث مشکلات فکری می شود ، اشاره کرد. توبروس اسکلروز ، شرایطی که در آن تومورهای خوش خیم در مغز ایجاد می شود. و سندرم Rett ، یک بیماری ژنتیکی که تقریباً به طور انحصاری در دختران اتفاق می افتد ، که باعث کند شدن رشد سر ، ناتوانی ذهنی و از بین رفتن استفاده هدفمند از دست می شود.
نوزادان فوق العاده نارس: نوزادانی که قبل از هفته ۲۶ بارداری به دنیا می آیند ممکن است بیشتر در معرض خطر اختلال طیف اوتیسم باشند.
سن والدین: ممکن است بین کودکان متولد شده از والدین بزرگتر و اختلال طیف اوتیسم ارتباط وجود داشته باشد ، اما تحقیقات بیشتری برای ایجاد این پیوند لازم است
۵-عوارض اوتیسم
مشکلات در تعاملات اجتماعی ، ارتباطات و رفتار می تواند منجر به موارد زیر شود:
- مشکلات در مدرسه و با یادگیری موفقیت آمیز
- مشکلات اشتغال
- ناتوانی در زندگی مستقل
- ایزوله سازی اجتماعی
- استرس درون خانواده
- قربانی شدن و آزار و اذیت شدن
۶-جلوگیری از ابتلا به اوتیسم
هیچ راهی برای جلوگیری از اختلال طیف اوتیسم وجود ندارد ، اما گزینه های درمانی وجود دارد. تشخیص و مداخله به موقع بسیار مفید است و می تواند باعث بهبود رفتار ، مهارت و رشد زبان شود.
با این حال ، مداخله در هر سنی مفید است. اگرچه کودکان معمولاً علائم اختلال طیف اوتیسم را پشت سر نمی گذارند ، اما ممکن است آنها عملکرد خوب را یاد بگیرند.
۷-تشخیص اوتیسم
پزشک کودک شما در معاینات منظم به دنبال علائم تاخیر در رشد می رود. اگر کودک شما علائمی از اختلال طیف اوتیسم را نشان داد ، احتمالاً برای ارزیابی به متخصصی که کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم را درمان می کند ، مانند روانپزشک کودک یا روانشناس ، متخصص مغز و اعصاب کودکان یا متخصص اطفال رشد ، مراجعه می کنید.
از آنجا که اختلال طیف اوتیسم از نظر علائم و شدت بسیار متفاوت است ، تشخیص آن ممکن است دشوار باشد. آزمایش پزشکی خاصی برای تعیین این اختلال وجود ندارد. در عوض ، یک متخصص ممکن است:
- کودک خود را مشاهده کنید و از او بپرسید که چگونه تعاملات اجتماعی ، مهارت های ارتباطی و رفتار کودک شما در طول زمان رشد کرده و تغییر کرده است
- به کودک خود تست هایی بدهید که شامل شنوایی ، گفتاری ، زبان ، سطح رشد و مسائل اجتماعی و رفتاری باشد
- تعاملات اجتماعی و ارتباطی ساخت یافته را به فرزند خود ارائه دهید و عملکرد را نمره دهید
- از معیارهای موجود در کتابچه راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM-5) ، منتشر شده توسط انجمن روانپزشکی آمریکا
- در تعیین تشخیص سایر متخصصان را نیز درگیر کنید
- آزمایش ژنتیکی را برای تشخیص اینکه آیا کودک شما دارای یک اختلال ژنتیکی مانند سندرم Rett یا سندرم X شکننده است ، توصیه کنید
۸-درمان اوتیسم
هیچ درمانی برای اختلال طیف اوتیسم وجود ندارد. هدف از درمان به حداکثر رساندن توانایی کودک در عملکرد با کاهش علائم اختلال طیف اوتیسم و حمایت از رشد و یادگیری است. مداخله زودهنگام در طول سالهای پیش دبستانی می تواند به کودک در یادگیری مهارتهای حیاتی اجتماعی ، ارتباطی ، عملکردی و رفتاری کمک کند.
دامنه درمان ها و مداخلات خانگی و مدرسه مدار برای اختلال طیف اوتیسم می تواند طاقت فرسا باشد و ممکن است نیازهای کودک شما با گذشت زمان تغییر کند.
اگر کودک شما مبتلا به اختلال طیف اوتیسم تشخیص داده شده است ، در مورد ایجاد یک استراتژی درمانی با متخصصان صحبت کنید و یک تیم متخصص برای پاسخگویی به نیازهای کودک خود بسازید.
گزینه های درمانی ممکن است شامل موارد زیر باشد:
۱-درمان های رفتاری
بسیاری از برنامه ها به طیف وسیعی از مشکلات اجتماعی ، زبانی و رفتاری مرتبط با اختلال طیف اوتیسم می پردازند. برخی از برنامه ها بر کاهش رفتارهای مسئله ای و آموزش مهارت های جدید تمرکز دارند. برنامه های دیگر بر آموزش نحوه رفتار در موقعیت های اجتماعی یا برقراری ارتباط بهتر با دیگران است. تجزیه و تحلیل رفتار کاربردی (ABA) می تواند به کودکان کمک کند مهارت های جدید را بیاموزند و این مهارت ها را از طریق سیستم انگیزه مبتنی بر پاداش به موقعیت های مختلف تعمیم دهند.
۲-درمان های آموزشی
کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم اغلب به خوبی به برنامه های آموزشی بسیار ساختاری پاسخ می دهند. برنامه های موفق معمولاً شامل تیمی از متخصصان و فعالیتهای متنوع برای بهبود مهارتهای اجتماعی ، ارتباطات و رفتار هستند. کودکان پیش دبستانی که مداخلات رفتاری فشرده و منفرد دریافت می کنند ، اغلب پیشرفت خوبی نشان می دهند.
۳-درمان های خانوادگی
والدین و سایر اعضای خانواده می توانند نحوه بازی و تعامل با فرزندان خود را به روشهای ارتقا مهارتهای تعامل اجتماعی ، مدیریت رفتارهای مشکلی و آموزش مهارتهای زندگی روزمره و برقراری ارتباط یاد بگیرند.
۴-سایر روشهای درمانی
بسته به نیاز کودک شما ، گفتاردرمانی برای بهبود مهارت های ارتباطی ، کاردرمانی برای آموزش فعالیت های روزمره و فیزیوتراپی برای بهبود حرکت و تعادل ممکن است مفید باشد. یک روانشناس می تواند روش هایی را برای حل رفتار مسئله ای پیشنهاد کند.
۵-داروها
هیچ دارویی نمی تواند علائم اصلی اختلال طیف اوتیسم را بهبود بخشد ، اما داروهای خاص می توانند به کنترل علائم کمک کنند. به عنوان مثال ، اگر کودک شما بیش فعال باشد ، ممکن است داروهای خاصی تجویز شود. داروهای ضد روان پریشی گاهی اوقات برای درمان مشکلات شدید رفتاری استفاده می شود. و ممکن است داروهای ضد افسردگی برای اضطراب تجویز شود. تمام ارائه دهندگان خدمات بهداشتی و درمانی را در مورد داروها یا مکمل هایی که کودک شما استفاده می کند به روز نگه دارید. برخی از داروها و مکمل ها می توانند با هم تداخل داشته باشند و باعث عوارض جانبی خطرناکی شوند.
۶-مدیریت سایر شرایط پزشکی و بهداشت روانی
علاوه بر اختلال طیف اوتیسم ، کودکان ، نوجوانان و بزرگسالان نیز می توانند موارد زیر را تجربه کنند:
مسائل بهداشتی پزشکی: کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم ممکن است دارای موارد پزشکی مانند صرع ، اختلالات خواب ، تنظیمات محدود غذایی یا مشکلات معده باشند. از پزشک کودک خود بپرسید که چگونه این شرایط را به بهترین شکل با هم کنترل کنید.
مشکلات انتقال به بزرگسالی:نوجوانان و جوانان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم ممکن است در درک تغییرات بدن مشکل داشته باشند. همچنین ، شرایط اجتماعی در دوره نوجوانی به طور فزاینده ای پیچیده می شود ، و ممکن است تحمل کمتری نسبت به تفاوت های فردی وجود داشته باشد. مشکلات رفتاری ممکن است در طول سالهای نوجوانی چالش برانگیز باشد.
سایر اختلالات بهداشت روان: نوجوانان و بزرگسالان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم اغلب سایر اختلالات بهداشت روان مانند اضطراب و افسردگی را تجربه می کنند. پزشک ، متخصص بهداشت روان و سازمان های مدافع و خدمات اجتماعی می توانند به شما کمک کنند.
۷-برنامه ریزی برای آینده
کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم به طور معمول در طول زندگی خود به یادگیری و جبران مشکلات ادامه می دهند ، اما بیشتر آنها به پشتیبانی از سطح نیاز دارند. برنامه ریزی برای فرصتهای آینده فرزندتان ، مانند اشتغال ، تحصیل ، تحصیل ، زندگی ، استقلال و خدمات مورد نیاز برای حمایت می تواند این روند را نرمتر کند.
منبع: کلینیک میو