الکتروکوتر جراحی ME1

توان کوتر : 80 وات
عملکرد: بایپلار و مونوپلار
گارانتی : 3 سال

ارسال رایگان

بیش از 2 میلیون تومان

ضمانت اصالت

عرضه‌ی کالاهای ۱۰۰٪ اصل

سوال دارید؟

ارسال عدد 1 به 10006600066

دسته: الکتروکوتر برچسب: الکتروکوتر, خرید الکتروکوتر, خرید کوتر, خرید کوتر جراحی, فروش الکتروکوتر, فروش کوتر جراحی, قیمت الکتروکوتر, قیمت کوتر, قیمت کوتر جراحی, کوتر, کوتر جراحی

تماس بگیرید

تاریخچه اختراع الکتروکوتر

رواج استفاده از الکتروکوتر اغلب به ویلیام تی بووی (۱۸۸۲-۱۹۵۸) نسبت داده می شود که دارای دکترای فیزیولوژی گیاهی بود، اما امروزه ممکن است او را یک بیوفیزیکدان بدانیم.

بین سال‌های ۱۹۱۴ و ۱۹۲۷، بووی کشف کرد که جریان متناوب فرکانس بالا در محدوده ۲۵۰۰۰۰-۲۰۰۰۰۰۰ هرتز می‌تواند برای برش بافت منعقد شده و به دست آوردن هموستاز استفاده شود و اولین دستگاه الکتروجراحی تجاری را در دانشگاه هاروارد توسعه داد. هاروی کوشینگ (۱۸۶۹-۱۹۳۹) این دستگاه را در جراحی مغز و اعصاب رایج کرد.

او اولین بار در سال ۱۹۲۶ از آن در سالن جراحی استفاده کرد و در بیش از ۵۰۰ عمل جراحی مغز و اعصاب از آن استفاده کرد. بعداً توسط جراحان دیگر پذیرفته شد.

قبل از بووی، الکتروکوتر به اشکال دیگری نیز موجود بود. کارل فرانتس ناگلشمیت، پزشک برلینی، در سال ۱۹۰۹ در Münchener Medizinische Wochenschrift اصطلاح «دیاترمی» (از واژه‌های یونانی به معنای «گرم شدن از طریق») را ابداع کرد.

ناگلشمیت پیش از این، در کنگره ای در بوداپست، نمونه اولیه دستگاه دیاترمی را که خود طراحی کرده بود، به نمایش گذاشته بود.

در سال ۱۹۰۷، در درسدن، “گرم شدن از طریق” بافت ها توسط جریان های فرکانس بالا را نشان داد و پیشنهاد کرد که از آنها در درمان بیماری های گردش خون و مفاصل استفاده شود. در دهه ۱۸۹۰، نیکولا تسلا (۱۸۵۶-۱۹۴۳) و ژاک-آرسن d’Arsonval (1851-1940) هر دو کاربردهای پزشکی جریان های فرکانس بالا را مطالعه کردند و نشان دادند که آنها برای استفاده در انسان بی خطر هستند.

با این حال، جان مارشال را می‌توان با گزارشی حتی قبل از استفاده از الکتروکوتر جراحی در مورد فیستول پوستی مقاوم در گونه راست یک مرد ۲۵ ساله به دنبال آبسه‌های متعدد نسبت داد.

مارشال در ۱۱ سپتامبر ۱۸۱۸ در الی، کمبریج شایر به دنیا آمد. پدرش ویلیام مارشال (۱۷۷۶-۱۸۴۲)، وکیل دادگستری، و مادرش آن کراپلی (حدود ۱۷۹۳-۱۸۶۱) بود. مارشال در کالج دانشگاه لندن در رشته پزشکی تحصیل کرد و سپس دستیار خصوصی جراح رابرت لیستون شد.

او همچنین متصدی موزه آناتومی آنجا بود و بعداً یک نمایشگر آناتومی بود. او در سال ۱۸۶۶ جراح کامل و سپس پروفسور جراحی شد و جوزف لیستر را در این پست شکست داد. او به ریچارد کواین در تولید نسخه ۱۸۴۸ عناصر آناتومی («آناتومی کواین») کمک کرد.

وی در سال ۱۸۴۴ در مورنینگتون کرسنت در یک مطب خصوصی کار کرد، جایی که با فورد مادوکس براون، اولین هنرمند از مجموعه هنرمندانی که بیماران او نیز بودند، دوست شد. در آن سال او عضو کالج سلطنتی جراحان شد. او در سال ۱۸۴۹ عضو کالج و در سال ۱۸۸۳ رئیس آن شد. او همچنین رئیس انجمن سلطنتی پزشکی و کیورژیکال لندن در ۱۸۸۲-۱۸۸۴ بود. او در سال ۱۸۸۴ بازنشسته شد و در زمان مرگش در سال ۱۸۹۱ رئیس شورای پزشکی عمومی بود.

مارشال یک جراح ماهر و از مدافعان اولیه آنتی‌سپیس لیستری بود. او کتاب‌هایی را برای مخاطبان عمومی منتشر کرد، مانند شرح بدن انسان (۱۸۶۰)، که در آن‌ها آناتومی و فیزیولوژی را برای معلمان و دانش‌آموزان خلاصه کرد. طرح کلی فیزیولوژی: انسانی و مقایسه ای (۱۸۶۷); و آناتومی برای هنرمندان (۱۸۷۸)، بر اساس علاقه شدید او به هنر. او حتی در سال ۱۸۷۳ به عنوان پروفسور آناتومی در آکادمی سلطنتی انتخاب شد که توسط شاعر و هنرمند دانته گابریل روستی، که زیر نظر فورد مادوکس براون تحصیل کرده بود، حمایت می‌شد. مارشال همچنین یک میکروسکوپیست مشتاق، با علاقه به تئوری میکروب، و طراح بخش‌های مدور بیمارستان بود. به عنوان مدافع جنبش بهداشت عمومی، او یکی از اولین کسانی بود که نشان داد وبا ممکن است از طریق آب آشامیدنی پخش شود (اگرچه جان اسنو بیشتر با این ارتباط مرتبط است)، و در سال ۱۸۵۴ گزارشی در مورد شیوع وبا منتشر کرد. در خیابان براد، سنت جیمز. عنوان سخنرانی برادشاو در سال ۱۸۸۳، “نورکتازی یا کشش اعصاب برای تسکین یا درمان درد”، حاوی اولین استفاده ثبت شده از کلمه “نورکتازی” است.

ریچارد کواین (۱۸۰۰-۱۸۸۷)، که مقاله مارشال را برای انجمن خواند، پروفسور آناتومی توصیفی در بیمارستان کالج دانشگاهی بود و جانشین سر چارلز بل شد، که برای او به عنوان نمایشگر ارشد در آناتومی عمل کرده بود. مارشال به نوبه خود به عنوان تظاهر کننده کواین عمل کرد و در سال ۱۸۶۶ جانشین کوئین به عنوان رئیس جراحی در بیمارستان کالج دانشگاه شد.

مارشال وقت خود را برای گفتن هدف مقاله خود به مخاطبانش تلف نکرد – توصیف استفاده از گرمای الکتریسیته در جراحی، و بلافاصله موردی را که باعث شد ابتدا آن را امتحان کند، به تفصیل شرح داد. مردی ۲۵ ساله در گونه راست فیستول داشت که ناشی از آبسه های متوالی بود. فیستول که چرک کثیف را تخلیه می‌کرد، یک و سه چهارم اینچ طول داشت و مسیرش نامنظم بود و از زیر مجرای Stenonian (یعنی پاروتید) در داخل دهان تا پوست گونه امتداد داشت. تلاش های زیادی برای التیام فیستول انجام شده بود که موفقیت آمیز نبود و خود مارشال درمان های مختلفی را امتحان کرد. او آن را با محلولی از سولفات مس تزریق کرد و مجموعه هایی از پرز را که با سولفات مس مرطوب شده بود از طریق آن رد کرد. او سایر محلول های سوزاننده، سولفات روی، نیترات نقره و ید را تزریق کرد.