دستکش جراحی بدون پودر
دستکش جراحی بدون پودر لاتکس به دلیل خاصیت ارتجاعی و نرمی آن شناخته شده است که نه تنها محافظت از سد بیولوژیکی عالی را ارائه می دهد، بلکه تناسب، راحتی، مهارت و انعطاف پذیری را نیز فراهم می کند.
طراحی کاملا آناتومیک با انگشتان منحنی که از اشکال طبیعی انگشتان در حالت استراحت پیروی می کند، حرکت با دامنه آزاد را فراهم می کند و خستگی دست را در طول عمل جراحی به حداقل می رساند.
سطح بافت کف دست، مقاومت در برابر لغزش را برای گرفتن و کنترل بیشتر افزایش می دهد. فضای داخلی بدون پودر با روکش پلیمری تجربه پوشیدن صاف باورنکردنی را امکان پذیر می کند.
این محصول کاملا مشابه دستکش لاتکس می باشد و تنها فرق انها در استریل بودن آنها می باشد.
در تمامی عمل های جراحی از این دستکش جراحی استریل استفاده می شود و استفاده از دستکش های نیتریل ، لاتکس و ونیل بعلت استریل نبودن توصیه نمی شود این دستکش ها معمولا برای موارد معاینه و آزمایشگاهی مورد استفاده قرار می گیرند.
مشخصات دستکش جراحی بدون پودر
- مواد : لاتکس لاستیکی طبیعی با درجه بالا
- رنگ :طبیعی
- ویژگی های طراحی : انگشتان منحنی خاص دست، بافت کف دست، کاف مهره‌ای.
- اندازه دستکش : ۵.۵ تا ۹.۰
- ماندگاری : عمر مفید دستکش از تاریخ تولید ۵ سال می باشد
- کاربرد : جراحی عمومی
دستور العمل برای استفاده
در مکان خشک ، خنک و بدور از نور آفتاب نگهداری شود.
دستکش جراحی بدون پودر استریل و یکبارمصرف می باشد و بعد از هر بار استفاده می بایست دور انداخته شود.
استفاده مجدد از این دستکش امکان انتقال عفونت و ویروسها برا بسیار بالا می برد.
احتیاط
دستکش جراحی بدون پودر حاوی لاتکس طبیعی بوده که ممکن است در بعضی افراد باعث حساسیت شود در این شرایط استفاده از دستکش را متوقف کرده و با پزشک مشورت کنید.
تاریخچه
در پزشکی مدرن، فکر انجام عمل جراحی بدون پوشیدن دستکش کاملا غیر قابل تصور است. استفاده از دستکش جراحی به جلوگیری از انتقال عفونت در اتاق های عمل و همچنین محافظت از جراح و سایر کارکنان کمک می کند. با این حال، همیشه اینطور نبود و قبل از اواخر دهه ۱۸۰۰، هیچ جراحی دستکش نمی‌پوشید.
معرفی دستکش جراحی در سال ۱۸۸۹ تأثیر زیادی بر ایمنی جراحی داشت و جان افراد بی‌شماری را نجات داد. تعداد کمی از مردم متوجه می شوند که دلیل معرفی آنها ریشه در یک داستان عاشقانه دارد.
خلاصه از لاستیک
ذکر این نکته ضروری است که بدون کشف لاستیک، امروزه دستکش جراحی نیز نخواهیم داشت. قبل از اینکه به جنبه رمانتیک این مقاله بپردازیم، بیایید به سال ۱۵۰۰ قبل از میلاد برگردیم. اولین شواهد استفاده از لاتکس طبیعی از فرهنگ باستانی اولمک میان‌آمریکایی، قدیمی‌ترین تمدن بزرگ شناخته شده در منطقه مکزیک می‌آید. در این زمان ظاهراً برای ساختن توپ برای بازی هایی استفاده می شد که کاملاً بی شباهت به راکت بال نیست.
چارلز ماری دو لا کوندامین فرانسوی به معرفی نمونه های لاستیک به اروپا در سال ۱۷۳۶ نسبت داده می شود و در سال ۱۷۷۰ ژوزف پریستلی انگلیسی مشاهده کرد که به ویژه در پاک کردن آثار مداد از کاغذ خوب است، از این رو “لاستیک” نامیده می شود.
اولین روش پردازش لاستیک، ولکانیزاسیون، توسط چارلز گودیر در سال ۱۸۳۹ ایجاد شد. او لاستیک خام را با گوگرد تصفیه کرد و آن را در معرض حرارت قرار داد. این فرآیند باعث شد تا لاستیک کمتر پلاستیک شود و استحکام و دوام آن افزایش یابد. به دنبال آن، استفاده از لاستیک به طور فزاینده ای رایج شد و در دهه ۱۸۷۰ کشت تجاری لاستیک توسط کاشت کاران بریتانیایی در هند، در باغ گیاه شناسی کلکته معرفی شد. در اواخر قرن نوزدهم، لاستیک به طور گسترده در دسترس بود و برای تعداد فزاینده‌ای متنوع از کاربردهای تجاری و صنعتی استفاده می‌شد.
جوزف لیستر و آسپسیس جراحی
در اواخر دهه ۱۸۹۰، جراحی هنوز ۵۰ درصد مرگ و میر داشت و عفونت باعث اکثر این مرگ‌ها شد. بسیاری از این مرگ‌ها قابل پیشگیری بودند، زیرا جراحان دست‌ها را بین دو عمل نمی‌شستند یا حتی ابتدایی‌ترین اقدامات بهداشتی را انجام نمی‌دادند.
همه اینها با معرفی استفاده از اسید کربولیک برای استریل کردن وسایل جراحی توسط جوزف لیستر تغییر خواهد کرد. لیستر در ابتدا از اسید کربولیک برای تمیز کردن زخم های شکستگی ترکیبی استفاده کرد و نتایج کاملاً قابل توجه بود و میزان مرگ و میر را به طور چشمگیری کاهش داد. لیستر با تحریک موفقیت آزمایش‌های اولیه‌اش، دستگاهی را توسعه داد که غبار ریز اسید کربولیک را در اتاق عمل در اطراف محل جراحی پخش می‌کرد. ابزارهای جراحی نیز در همان محلول شسته شدند. ترکیبی از این اقدامات ضد عفونی کننده منجر به کاهش چشمگیر میزان مرگ و میر بیماران جراحی لیستر از نزدیک به ۵۰٪ به تنها ۱۵٪ در سال ۱۸۷۰ شد.
معرفی استفاده از اسید کربولیک نیز به طور غیرمستقیم مسئول توسعه دستکش های جراحی از طریق توالی رویدادهای تصادفی است.
ویلیام هالستد و کارولین همپتون
ویلیام استوارت هالستد یکی از “چهار بزرگ” استاد موسس بیمارستان جانز هاپکینز بود. او مسئول توسعه و معرفی چندین روش جراحی مهم از جمله ماستکتومی رادیکال برای سرطان سینه و همچنین ایجاد اولین برنامه آموزشی و سیستم اقامت برای جراحان جوان بود.
کارولین همپتون یکی از اعضای یک خانواده سرشناس آمریکایی جنوبی و خواهرزاده ژنرال کنفدراسیون وید همپتون سوم بود. او علیه خواسته‌های خانواده‌اش شورش کرد و وارد دانشکده پرستاری در شهر نیویورک شد و در سال ۱۸۸۸ فارغ‌التحصیل شد. در سال ۱۸۸۹ به بالتیمور نقل مکان کرد و در اینجا بود که این دو با هم ملاقات کردند و داستان عشق آغاز شد. او به عنوان پرستار ارشد ویلیام هالستد منصوب شد و دیری نپایید که آن دو با هم درگیر شدند.
پس از کار لیستر، هالستد تصمیم گرفت از ترکیبی از اسید کربولیک و کلرید جیوه به عنوان یک ضد عفونی کننده در طی مراحل جراحی خود استفاده کند. همپتون، به عنوان پرستار اسکراب او باید به طور منظم با این مواد شیمیایی کار کند، و در نتیجه، او دچار درماتیت تماسی شدید در دستانش شد. هالستد طاقت دیدن او را نداشت و به شرکت لاستیکی گودیر رفت تا دستکشی لاستیکی بسازد که بتواند در حین عمل جراحی برای محافظت از دستانش بپوشد. هالستد توضیح می دهد، (به نقل از شروین نولند در “پزشکان: زندگی نامه پزشکی”):
در زمستان ۱۸۸۹ و ۱۸۹۰، نمی توانم ماه را به یاد بیاورم، پرستار مسئول اتاق عمل من شکایت کرد که محلول های کلرید جیوه باعث ایجاد درماتیت در بازوها و دست های او می شود. از آنجایی که او زنی غیرمعمول کارآمد بود، موضوع را مورد توجه قرار دادم و یک روز در نیویورک از شرکت لاستیک گودیر درخواست کردم که به عنوان آزمایش دو جفت دستکش لاستیکی نازک با دستکش بسازد. در آزمایش ثابت شد که اینها آنقدر رضایت بخش بودند که دستکش های اضافی سفارش داده شد. در پاییز، در بازگشتم به شهر، دستیاری که ابزارها را رد می‌کرد و سوزن‌ها را نخ می‌کشید، دستکش‌های لاستیکی نیز در اختیارشان قرار دادند تا در عملیات بپوشند. در ابتدا اپراتور آنها را تنها زمانی می پوشید که برش های اکتشافی در مفاصل ایجاد می شد. پس از مدتی، دستیاران آنقدر به کار با دستکش عادت کردند که آنها را به عنوان اپراتور نیز می‌پوشیدند و می‌گفتند که به نظر می‌رسد با دست خالی کمتر از دستکش مهارت دارند.
این دو در ژوئن ۱۸۹۰ ازدواج کردند، اندکی پس از آن که او دو جفت دستکش لاستیکی به او داد که متناسب با گچ بری دستان او ساخته شده بود. دیری نپایید که دیگر کارکنان و جراحان تئاتر نیز شروع به پوشیدن دستکش کردند و با گذشت زمان استفاده از آن رایج شد. در این زمان از دستکش ها فقط برای محافظت از دستان کارکنان استفاده می شد، اما لیستر در سال ۱۸۹۴ اولین فردی بود که دستکش های لاستیکی مورد استفاده در جراحی را استریل کرد.
تکامل دستکش جراحی مدرن
در اوایل دهه ۱۹۰۰، همه جراحان از دستکش جراحی استریل استفاده می کردند. اولین دستکش های پزشکی لاتکس یکبار مصرف در سال ۱۹۶۴ توسط شرکت Ansell Rubber ساخته شد. این دستکش ها با استفاده از اشعه گاما استریل شدند و پس از جراحی دور انداخته شدند. دستکش‌های جراحی یکبار مصرف در حال حاضر استاندارد اتاق عمل هستند و بسیاری از جراحان هنگام انجام روش‌هایی برای کاهش خطر عفونت ناشی از شکست یا سوراخ شدن دستکش، «دستکش دوتایی» می‌کنند.
پودر تالک برای آسان‌تر کردن دستکش‌ها معرفی شد، اما در سال‌های اخیر شواهدی به دست آمده است که این موضوع با ایجاد اسکار و التهاب پس از عمل مرتبط است. در دسامبر ۲۰۱۶ استفاده از دستکش پودری ممنوع شد.
یکی دیگر از پیشرفت های اخیر، معرفی دستکش های غیر لاتکس است. استفاده مداوم از دستکش های لاتکس منجر به افزایش میزان حساسیت به لاتکس در پزشکان و بیماران شده است و دستکش های ساخته شده از مواد غیر لاتکس مانند پلی وینیل کلراید و نئوپرن به طور گسترده مورد استفاده قرار گرفته اند.
برای خرید این محصول در تعداد بالا می توانید با شماره های مرکز تماس حاصل کرده و با کارشناسان مرکز تجهیزات پزشکی ایران در تماس باشید.
نقد و بررسی‌ها
هنوز بررسی‌ای ثبت نشده است.